Myanmar: A beautiful mess

Minglaba!

We schrijven vrijdag 28 maart 2014. Een ruime twee weken na ons vertrek. Inmiddels zijn we, na onze start in Bangkok, twee weken in Myanmar. En er is genoeg te vertellen..

Vanuit Bangkok zijn we in twee uurtjes naar Mandalay gevlogen. Mandalay, voormalig hoofdstad van het Birmaanse rijk (1861), is de tweede grootste stad van Myanmar. Aangekomen op het vliegveld werden we begroet door een aantal opdringerige taxibedrijfjes die ons allemaal maar al te graag in hun taxi wilde loodsen. Daar ik normaal gesproken wat voorzichtig ben met dit soort opdringerige typetjes zijn we er toch maar met 1 in zee gegaan en daar kregen we al snel een beetje spijt van. Zodra we naar buiten liepen stond daar namelijk een bus van Air Asia (de maatschappij waarmee we vlogen) die een gratis transfer verzorgde naar Mandalay. Zeer waarschijnlijk was dat ook de reden dat alle taxibedrijven je al binnen wilde fietsen voordat je buiten was geweest. Maar goed, we hadden al betaald en het voordeel van een taxi is dat ze je aan de deur brengen. Daarbij kwam dat we een gedeelde taxi gefixt hadden we het goedkoper maakt. De taxichauffeur verzekerde er ons van dat hij al twee mensen in zijn taxi had dus dat we direct konden vertrekken. Enfin, 30 minuten later, na drie keer van taxi te zijn verwisseld, waren we nog niet vertrokken. Toch maar een klein beetje druk gezet op de joviale mannetjes waardoor we ineens wel konden vertrekken. Gelukkig, Myanmar here we come!

Na een uurtje in de taxi te hebben gezeten stopten we ergens op een stoffig hoekje van de straat. Omdat er meer mensen in onze taxi zaten zeiden Ing en ik tegen elkaar: ' Oh, hier zullen de eerste er wel uit moeten..' Toen de taxichauffeur de naam van ons hostel riep keken we elkaar verbaast aan: 'Wij? Nee joh, dat klopt niet!' De stoffige straat gevuld met erbarmelijk uitziende huisjes (zeg maar krotten) kon toch niet onze plek zijn? Op tripadvisor (de app waar we vaak gebruik van maken om een hostel te boeken) zag het er allemaal prima uit... Goed, wij het straatje in en na vier koeien, wat afval en een hoopje stenen, ja hoor: YoeYoe Lay Guesthouse. Het klopte. Dit is dus Myanmar. 150 jaar terug in de tijd.

Vanaf nu ga ik ietsje sneller. In Mandalay hebben we een scooter gehuurd. Ondanks dat dit een schakelbrommer was (en ik daar nog nooit op heb gereden) was het huren ervan geen enkel probleem. Het rijden overigens ook niet. De scooter dus: wat een mooie manier om het land te verkennen! Het is lastig te omschrijven hoe vet de eerste ervaringen in Mandalay waren voor ons. Het waren er namelijk zoveel! We ontmoetten locals die zo ontzettend vriendelijk waren, hebben watervallen bezocht die in bizar contrast staan met het vaak stoffige, robuuste landschap en hebben vooral heerlijk gecroused: Ing achterop en ik rijdend. Het landschap aan ons voorbij trekkend met af en toe een brommert die naast ons kwam rijden om te vragen waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. Onze ogen flink de kost gevend: brommers die ons voorbij rijden met een ' bosje' kippen of geiten achterop (levend..), auto' s met te veel mensen er op, er onder en er boven, vrachtwagens die eigenlijk geen vrachtwagens te noemen zijn en zwarte dieselwolken uit veel te oude traktors.
Een ervaring wil ik hier even uitlichten. Voor diegene die thuis de lonely planet van Zuid-oost Azie hebben: wij zijn naar de cover ervan geweest! U Bein's Bridge. De grootste teakhouten brug van de wereld. Hoewel ietwat toeristisch een wonderschoon plaatje. De lonely planet, maar ook de locals, adviseerden ons aldaar de ondergaande zon te checken. We werden niet teleurgesteld (zei foto's!).

Ik denk dat ik namens ons beide spreek dat de bevolking in Myanmar aanvoelt als een warm bad: super gastvrij, behulpzaam en vriendelijk. Minder verlegen als in bijvoorbeeld Thailand staren ze je gerust minuten lang aan. Je hoort ze denken: 'Wat doen die wit-uitziende-reuzen met grote ronde ogen hier in mijn bescheiden theetentje?' En net zo goed als wij een attractie voor hen zijn, zijn zij dat voor ons: het eten, de taal, de manier van rijden (nauwelijks regels, veel getoeter en toch gaat alles goed..), hun gewoonten..

Goed. De omgeving van Mandalay hebben we in een dag of drie verkend. Daarna hebben we de bus gepakt naar Bagan. Het is een regio in Myanmar iets ten zuid-westen van Mandalay. Bagan is de efteling, maar dan echt. Het herbergt duizenden tempels die willekeurig verspreid zijn over het land en rondrijdend op onze e-bike met een ondergaande zon waan je je dan ook in een levensechte droomvlucht.
De lonely planet (de reisbijbel) vertelt ons dat er hele mooie pagoda' s (tempels) zijn waarop je de zon kan zien opkomen en ondergaan. Dat willen we wel zien! Wij dus op onze e-bike (een stuk minder comfortabel dan de scooter die we in Myanmar hadden, en een stuk trager, maar in deze regio is het verboden voor toeristen om op scooters te rijden. En in 40 graden wil je niet uren op de fiets zitten..) door het land crossen op zoek naar die ene tempel die we hadden uitgekozen op aanraden van de Lonely Planet. We zijn uiteindelijk nooit bij de tempel aangekomen die we zochten: het is namelijk een groot doolhof. Maar het feit dat we verdwaalden maakte het mogelijk om ' bij toeval' een tempel te ontdekken die enorm rustig was: de grote tempels worden namelijk bezocht door horden toeristen en dan is een zonsondergang een stuk minder romantisch..
De ondergaande zon was prachtig. Voor mij tot op heden een hoogtepuntje. Rechts uitzicht op de rivier, en verder 360 graden tempels. Groot, klein, wit, goud, dichtbij, ver weg.. ' Een plaatje' . Door de combinatie van stof en de vertrekkende rood-roze zon leek het net alsof ik door een googleglass keek en instagram een bijzonder filter voor me had uitgekozen. Dat dus, maar dan echt.

In Bagan verder een aantal toffe mensen ontmoet. Zo zijn we een dagje opgetrokken met een Australisch koppel die een jaar de wereld over reizen en hebben we ' s avonds met een man of negen uit verschillende landen heerlijk gegeten.
Het uitstapje met het Australische koppel was gezellig. We zijn naar mount Poppa geweest. Een berg met een tempel. Niets bijzonders (we waren waarschijnlijk al enorm verwend door de droomvlucht in Bagan). Wel ervaarden we, of eigenlijk Ingrid, het feit dat Myanmar en toeristen nog niet zoiets is als Japanners en fototoestellen. Eenmaal aangekomen op de top werden we, of eigenlijk Ingrid, onthaald als popsterren. Iedereen wilde met ons, of eigenlijk met Ingrid, op de foto. De exacte reden waarom iedereen met ons, of eigenlijk met Ingrid, op de foto wilden is ons niet helemaal duidelijk geworden. Laten we het er op houden dat ze ons, of eigenlijk Ingrid, erg bijzonder vonden..

Dan het eten: dat is een verhaal apart. De keuken van Myanmar is wat mij betreft niet zo bijzonder. Fried Noodles en Fried Rice (gebakken noodles/rijst met groenten en/of kip/varken) kun je overal op straat krijgen voor 1000 Kyat (spreek uit: jat). Dat is ongeveer 75 eurocent. Prima prijs dus. De kwaliteit laat echter soms te wensen over omdat ze de hygiene hier niet al te nauw nemen. En dat heb ik gemerkt, maar daar later meer over.
Waar ik wel verzot op ben geraakt is op Palata (een soort pannenkoek met suiker, ook wel Indian flat bread genoemd) en de thee: Kyauk Padaung. Een mierzoete thee met veel melk die superzacht door je keel glijdt. Love it!
Verder is het bier prima. Redelijk prijzig vergeleken met het eten (zo' n anderhalve USdollar voor 0,63L) maar lekker. Tikkeltje zoet, niet heel sterk, maar na een stoffige warme dag een welkome verkoeling.

Dat ik het eten gebruik als bruggetje naar Inle Lake is niet voor niets. Van Bagan zijn we naar Kalaw gereden met de bus, zo' n 8 uur, waarvan het laatste gedeelte door bergachtig gebied was. De chauffeur stuurde ons behendig door een aantal haarspeldbochten met naast ons niet misselijke afgronden. Ik heb daar wel een kort schietgebedje gedaan. (Laat het mijn moeder vooral niet horen..) Vanuit Kalaw kan je namelijk een wandeltrack doen van drie dagen naar beneden naar Inle. Tof: doen dus! Op de eerste dag van onze track echter kreeg ik ' m te pakken: ze noemen het reizigersziekte geloof ik. Het is iets met dun, en twee gaten en.. Goed, ik zal u de details besparen. Omdat we echter al een tijdje aan het wandelen waren wilde ik niet meer omkeren. Dat resulteerde wel in een helse tocht. De eerste dag was zo pittig geweest dat we besloten de tweede dag van de track niet te lopen maar met een 'pick-up' te reizen naar het volgende dorp. Achteraf gezien hadden we misschien beter kunnen gaan lopen want ook de pickup-tocht was dusdanig lang, hobbelig en stoffig dat ik nu niet alleen ziek was maar Ing ook een zonnensteek opliep.

Ondanks alles wel erg kunnen genieten, het stadje waar we langs kwamen en lunchte die middag staat niet in de lonely planet bijvoorbeeld en kent geen enkel guest house. Je kunt je wel voorstellen hoe de mensen al daar reageerden op onze komst! ' s Avonds stond Ing nog even doodsangsten uit toen er een muis in haar T-shirt kroop. Die dacht even lekker warm de nacht door te brengen tegen een warm lijf. Ing dacht daar anders over en was redelijk in shock voor een aantal momenten.

De laatste dag besloten we toch weer te gaan lopen. Ik leek aan de beterende hand en Moonson had ons beloofd dat de laatste tocht niet al te moeilijk en zwaar was. Wacht: Moonson. Heb ik jullie Moonson al voorgesteld? Moonson (45 jaar) is onze gids. Hij is wees. Het verhaal over zijn vader is onduidelijk maar zijn moeder stierf een aantal dagen na zijn geboorte. Omdat zij ' maan' heette heeft ze haar zoon, zoon van de maan genoemd, Moonson dus. En zoals zijn naam doet vermoeden was hij ons lichtpuntje in donkere tijden. Want als je ziek bent wil je een normale WC en een normaal matras. Geen gat in de grond en slapen in een stal net boven een aantal koeien. Moonson was echter fantastisch. Door de jaren heen heeft hij aardig engels leren praten waardoor hij veel kon uitleggen onderweg. Daarnaast heeft hij ontzettend goed voor ons gezorgd. Hij loopt al zijn hele leven, elke week, elke dag. De held. Stiekem vonden Ingrid en ik Moonson een beetje zielig bedenkende dat hij dezelfde tochten ook weer terug loopt maar dan alleen. Zelf vindt hij het niet erg, hij vindt het de normaalste zaak van de wereld en in een land van Buddha maakte hij af en toe zelfs een zeer spirituele indruk ver weg van de materialistische wereld.

De laatste tocht was inderdaad niet al te zwaar. Over het algemeen vlakke wegen want het wandelen een stuk makkelijker maakte. Op een of andere manier hadden we er een enorme pas in. Ing en ik vonden het wel prima: hoe eerder een warme douche hoe beter! Moonson deed voorkomen alsof we zo snel moesten lopen voor het halen van onze boot in Inle Lake. Na vier uur flink doorrammen waren we eindelijk beneden. (Kapot!) Nu alleen nog een boottochtje naar Inle. Kom maar door zou je denken! Niets was minder waar: we moesten nog wachten op een andere groep ' trackers' omdat de boot anders niet vol zat en we flink bij moesten betalen.
Uiteindelijk zo' n twee en een half uur gewacht. Moonson had ons dus niet zo hoeven afpeigeren op de laatste dag. Maar goed. Dat is reizen denk ik. Een Amerikaans meisje, die in de groep van vier zat, vatte het treffend samen: 'Reizen is haasten om daarna te moeten wachten en wachten om daarna te moeten haasten.' Denk daar maar eens rustig over na...
Vergeet ik bijna te zeggen hoe ontzettend indrukwekkend de tocht naar Inle is geweest. Dorpjes waar nog nooit iemand is geweest, waar echt de tijd heeft stil gestaan en waar je je waant in de middeleeuwen. (Tenminste, ik denk dat het er in de middeleeuwen ongeveer zo aan toe moet zijn gegaan. Hoewel ik geen ridders heb gezien hoor, maar toch.)

Dan het hoogte punt na Bagan. Inle Lake. Wat een bijzondere ervaring. Alles drijft of staat op palen. Je begeeft je in een soort kano-speedboot door smalle rivierweggetjes langs drijvende dorpen en landbouw (eigenlijk meer waterbouw want het drijft..), vissers die behendig met de ene voet roeien, de andere voet evenwicht houden en zodoende staand hun netten binnen halen.
Doordat het regenseizoen over zo' n anderhalvemaand begint is de waterstand lager dan in andere perioden. Dat betekent voor ons helaas dat er geen drijvende markt is. Slechts een klein dompertje op dit drijvende wonder.

En toen waren we dus in Inle of eigenlijk Nyaungshwe (het stadje). Nabij het Inle Lake. Eindelijk. Ik kon niet wachten te douchen en schone kleren aan te trekken. Maar Myanmar zou Myanmar niet zijn als ik nog een laatste test moest doorstaan: mijn bagage was niet aangekomen bij het hotel!#@%^@!! De tracking hebben we gedaan met alleen de spullen die we echt nodig hadden. De backpacktassen waren alvast naar het hotel gestuurd. Ing's backpack was keurig gearriveerd maar die van mij niet. Toen ik verloor ik een klein beetje mijn geduld. Die arme Birmezen moeten een klein beetje geschrokken zijn want ik was er wel een beetje klaar mee.. Gelukkig kon het snel verholpen worden (altijd weer Moonson, de reddende engel) en kon ik m' n bed in!

Mocht je ooit een keer naar Myanmar willen: doen! Maar besef je wel dat het met tijd en wijlen meer crack- dan backpacken is ;-)

Voor nu blijven we nog heel even in Inle of Nuaungshwe. Beetje bijkomen, rondstruinen en nieuwe routes uitstippelen. Onze volgende halte is Yangon. De hoofstad. Ons visa heeft dan echter nog flink wat dagen over dus we kunnen nog alle kanten op: misschien een uitstapje naar de kust of misschien afzakken naar het zuiden en over land Zuid-Thailand in om richting Maleisie te vertrekken. De verhalen gaan dat je sinds een aantal maanden ook over land Myanmar kan verlaten (dat kon lange tijd niet). Over een week of twee (of eerder, of later) weer een nieuw verhaaltje.

Voor nu, sezube (bedankt) en heel veel liefs uit Myanmar!

Ingrid en Mark